عمو زنجیرباف ... بله!...

یا او

سلام

می دونم که این نوشته اون جوری که می خوام نمی شه ... اما ارزش نوشتن داره، چون من رو خالی می کنه ... احساس سبکی می کنم.

می دوند... از این طرف به اون طرف با کفش های رنگی روی چمن های سبز محوطه ...

بی خیال از تمام زندگی ...   "عمو زنجیرباف ...بله! ... زنجیر منو بافتی؟! ...بله! ..."    تنها به بازی کردن فکر می کنن ... به عروسکهایی که دارن فکر می کنن یا ماشین پلیس هاشون. هیچ درد و رنجی رو حس نمی کنن ..البته این به خاطر سن کمشونه ... هر روز صبح چند ساعت رو در میون چمن های اطراف خونه مشترکشون سر می کنن، همراه با مربی هاشون. مربی هایی که از صبح تا شب کنار اونها هستند... انسان های پاکی که زندگی شون رو وقف این کار کردن و از جون و دل مایه می گذارند،چون به کاری که می کنن ایمان دارن....ایمان. با گریه کردنشون اشک می ریزند و با خنده هاشون پرواز می کنند... پرواز. در حقیقت جای مادرانشون هستن ... تا نکنه که احساس تنهایی بکنند، تا نکنه فکر کنند که یه کسانی تو زندگی اونها کم اند ... تا نکنه یه روز وقتی بچه ای رو از پشت نرده ها همراه با مادر و پدرش تو پیاده روی ولیعصر می بینن اشک از گوشه چشم اونها سرازیر بشه ... .

همه زندگی شون شده بچه هایی قد ونیم قد که روزهاست که لحظاتشون رو با هم سر می کنن .. با هم ثانیه ها رو می شمرند! بچه هایی که به دلایل رنگارنگی که همه می دونیم شدن خواهر و برادر هم دیگه ... خواهر و برادر اجباری! شاید دست روزگار ... شاید ستم پدر و مادر ...یا فقر و یا ... اونها رو دور هم جمع کرده. البته نباید از گفتن این موضوع امتناع کرد که هفته ای نمیشه که چند تاشون از اون محیط نروند و چند تای دیگه جای اونها رو پر نکنند ... .

روزی دوبار نگاهم به این طفل معصوم ها می افته ... یه بار موقع رفتن به دانشکده و یه بار هم موقع برگشت... مات و مبهوت به اونها نگاه می کنم  ... دلم می سوزه... خیلی ها هم مثل من از اونجا رد میشن ... ولی انگار نه انگار.

تا حالا فکر کردی که چرا اونها؟ ...چرا من و تو نه؟! فردا مثلا روز تولد منه ... فکر کنید اگه من هم یکی از همین بچه ها بودم . نمی دونم روز تولدی داشتم یا نه؟ ... اگه هم داشتم فکر نکنم که یه کیک و چهارتا شمع و دوتا کادو بتونه جای مهر و محبت رو بگیره ... جای مهرمادر و نوازش پدر. جای برادر و خواهر.... به طور حتم هم نمی تونه جای رفقای چندین ساله رو بگیره که از ته دل به تو تبریک می گن.

می دونم که یه روز راهم رو کج می کنم می رم اون تو، تا اونها رو از نزدیک ببینم ... نه از پشت نرده های محوطه و پیاده روی ولیعصر نرسیده به میرداماد! می رم تا قدر بدونم هر چی تو زندگی دارم ... آره هرچی دارم و هرچی که ندارم ... از نداشته هام فریاد نزنم و از داشته هام غره نشم... می رم تا قدر خانواده، رفقا، درس و دانشگاه، نعمت نفس کشیدن توی این شهر کثیف ... نعمت با تو بودن و حتی نعمت روز تولدی زیبا داشتن!

نمی دونم چی کار ... ولی می خوام یه کاری واسه اونها بکنم ... احساس می کنم که وظیفه ای دارم.

خدایا  ...

خیلی دوست دارم زندگی ام رو با یکی از اونها تقسیم کنم ...

شما اینجا رو می شناسید؟ ... جای دوری نیست ... شیرخوارگاه آمنه.

رضا