ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ...

یا حق

 سلام

۲۰ مهر روز حافظ

تاب ننوشتن نیاوردم. دلم انقدر بیقراره که نمیدونید. دارم آواز نقش خیال همایون شجریان رو گوش می کنم.

وه که جدا نمی شود نقش تو از خیال من

تا چه شود به عاقبت در طلب تو حال من

                                                                                                                                                               سعدی

درسته که روز بزرگداشت حضرت حافظ ه و اصلاً به همین دلیل شرمنده ی آقا رضا شدم و رو مطلب جدیدش مطلب دادم ولی این بیت از سعدی رو هم می نویسم. چون الآن بدون این شعر که داره تو گوشم صدا می کنه حس نوشتن ندارم.

ولی از حضرت حافظ بگم:

از سال دوم راهنمایی که رفتم تو خط شعر و ادبیات، سال گذشته از همه ی سالها کمتر حافظ خوندم. در وصف حافظ همین تجربه ی یک ساله بس که تغییرات روحی زیادی داشتم. یعنی از نظر علایق و حتی طرز تفکر تاثیر حافظ رو حس کردم. که اگه نباشه چقدر خلأش توی زندگیم احساس می شه.

دوست دارم حداقل یه چیزای مفیدی از حضرت بگم که به یه دردی بخوره حرفام. نوزدهم مهر ماه توی دانشکده ی برق یه همایش در مقام حافظ برگزار شد که سخنران مجلس حرفای جالبی می زد. خیلی ساده ونه ماوراء انسان و نه حرفهایی که ما فقط لذت ببریم و نفهمیم. داشت می گفت که چرا حافظ حافظ شده. می گفت که حافظ شناسی با تقریب خوبی به قرآن شناسی ربط داره. چون حافظ قرآن رو در تمام دیوان خود ساری و جاری کرده.

ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ                   به قرآنی که اندر سینه داری

نگاه حافظ به جهان خلقت نگاهی حکیمانه است که همه چیز رو به چشم زیبایی دیده که ((جهان چون چشم و خط و خال و ابروست)) .

من خیلی نمی خوام حرفای کپی شده ی اون سخنران رو بنویسم. به همین چند جمله ای که آوردم بسنده می کنم و از دل خودم می نویسم. از این که چقدر دوست دارم یه روزی برم شیراز و بنشینم کنار آرامگاه حافظ. ببینم منو می بره یا نه.  می بره یا یادم رفته همه ی احساساتی که داشتم.

 

دینی که به حافظ دارم رو یادم نمیره. شاید اگه آشنایی من با حافظ نبود من اصلاً این آدمی که هستم نبودم. اغراق نمی کنم. قسمت عظیمی از روحیات من با حافظ خوندن هر شبم شکل گرفته. و نمی دونم که چرا تا حالا با قرآن هم نتونستم تا این حد ارتباط برقرار کنم(البته  کم سعادتی خودم هم بوده.) شوری که تو شعر حافظ دیدم جای دیگه ای نبوده. هنر توی شعر حافظ موج می زنه. من خودم بعضی از شعرای حافظ رو که می خونم یاد یه تابلوی خیلی شلوغ مینیاتور می افتم. یا برعکس وقتی یه نقاشی فوق العاده می بینم بی اختیار یاد دیوان حافظ می افتم ونه شاعر دیگه ای.

به شعر حافظ شیراز می رقصند و می نازند               سیه چشمان کشمیری و و ترکان سمرقندی

این جور ترکیب کلمات رو از هیچ شاعر دیگه ای سراغ ندارم. انقدر شورانگیز و آشنا با جان.

نمی دونم چرا اینقدر پراکنده گویی کردم و میدونم که اصلاً مطلبم در شأن حافظ نبوده ولی من فقط خواستم حسم رو در مورد این مایه فخر ما و تمام بشریت که همه می خوان اونو به خودشون منتسب کنند بیان کنم.

وتلاقی روز بزرگداشت حافظ رو با لیالی مبارک قدر به فال نیک می گیرم و از خود خواجه می گم:

در شب قدر ار صبوحی کرده ام عیبم مکن                 سرخوش آمد یار و  جامی بر کنار طاق بود

امید وارم شبای قدرتونو قدر بدونید و حیفش نکنید و لطفاً اگه قصد دارید به مجلسی برید خیلی دقت کنید چون شما هم مسئول حرفهایی که اونجا زده میشه هستید چون مشتری اونجا و باعث گرم بودن مجلسش بودید و در صورت انتخاب غلط دودش فقط تو چشم شما نمیره. بلکه باعث می شه این مجالس همچنان پابرجا بمونن و افراد بیشتری رو گمراه کنن. مجالسی که توش زیاد می گن زود باشید سعی خودتونو بکنید بخشیده بشید و بار گناهاتونو برای شبای قدر سال بعد سبک تر کنید و یه سال راحت تر گناه کنید. کاش ماه رمضون شبها هم روزه دار بودیم تا هرکسی الکی جرأت نمی کرد که به اسم اعظم الله قسم دروغ بخوره و بگه بک یا الله.

 خلاصه....آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است....

و یه شعر زیبا از حضرت :

این خرقه که من دارم در رهن شراب اولی                  وین دفتر بی معنی غرق مب ناب اولی

چون عمر تبه کردم چندانکه نگه کردم                       در کنج خراباتی افتاده خراب اولی

چون مصلحت اندیشی دور است زدرویشی                هم سینه پرآتش به هم دیده پرآب اولی

برای تو...

از همچو تو دلداری دل بر نکنم آری              چون تاب کشم باری زان زلف بتاب اولی

یا علی

فرهاد