حتماٌ بخونید

سلام

میخوام مطالبم رو از فرم این چند روزه در بیارم. منظورم مرگ و گور و امید دادن و اینهاست.دلیلم هم برای حذف دو مطلب مرگ و گور اینه که اونی که  باید امید می داد کار خودشو کرد و استادانه هم این کار رو کرد و اگرچه قدمش به دلشدگان نمی افته ولی با این حال من تشکرمو ازش می کنم.

می خوام به تعریف اولیه وبلاگم برگردم. یعنی "محلی برای زدن حرفهایی که توی تعاملات روزانه برای گفتنش بهونه ای نداریم." این رو هم بهش اضافه می کنم که "البته حرفهایی که یه سودی داشته باشه"

  چند روزه که متوجه شدم چیزهایی که خیلی باهاشون حال می کردم دیگه واسم جذاب نیستن و بهم جو نمی دن مثلاً موسیقی ، فوتبال ، تلویزیون  و خیلی چیزای دیگه والبته برای خیلیاشون ناراحت هم نیستم. ولی یه چیزایی رو دوست دارم هیچوقت ازشون زده نشم.

بگذریم.

 دارم از بعضی چیزا خیلی می رنجم. اگرچه "که در طریقت ما کافریست رنجیدن" . ولی می رنجم از اینکه یه دانش آموز سال سوم دبیرستان هنوز نمی دونه که چرا شعر حافظ رو می خونه و سر کلاس بلند می شه و به معلم می گه " به چه دردم می خوره شعر حافظ بخونم. عوضش دو تا مسئله ی ریاضی حل میکنم که به دردم هم بخوره." یا می رنجم از اینکه فلان فامیلم آهنگی رو گوش می کنه که به نظر بقیه گوش کردنش کلاس داره. یا می رنجم ازاینکه وقتی حرف دوستم اونقدری بامزه نیست که بچه ها رو بخندونه ، اونا کلی مسخره ش میکنن و اون دیگه جرأت نکنه حرف بزنه.می رنجم از اینکه یه سد بزرگ به نام کنکور زندگی آدما رو به گند می کشه. (خودمو می گم) . می رنجم از اینکه ارزش آدما به رشته ریاضی خوندنشونه.می رنجم از اینکه آدما دارن به سمتی می رن که فرع جای اصل رو گرفته. می رنجم از اینکه عقل آدما به چشمشون شده. می رنجم از اینکه به مولانا می گن گمراه.می رنجم از اینکه اون صادق هدایت آشغال چون حرفای تأثیرگذار زده و باعث خودکشی یه عده عین خودش شده نوشته های کثیفشو می خونن. ولی شیخ محمود شبستری رو که توی یه کتاب همه چیز رو گفته و حرفی برای زدن باقی نذاشته خیلی از جوونامون نمیشناسن.می رنجم از اینکه تأثیرگذارترین نهاد مملکت اسلامی یک فیلم سه ساعته هندی رو که کارگردانش از روی ناچاری ساخته و هچ چیزی نداره دو بار پخش میکنه.می رنجم از اینکه فلان فلانیان که واسه ائمه صدای خر در میاره ارزشش از خود ائمه بیشتر شده.چون اگه بیشتر نبود مردم امامشون رو بیشتر از مداحشون بیشتر می شناختن. یعنی به جای اینکه شعر بی معنی و هجو "بوی سیب" رو گوش کنن نمی رن دنبال اینکه امام حسین (ع) کی بوده…. و می رنجم از دروغ.

 از این حرفها زیاد زده شده و دیگه این حرفا تکرارین. ولی اینا درد ماست نه هر حرفی که تازه تر باشه. نمی دونم چرا خیلی ها فکر میکنن برای پیشرفت باید روال قبلی رو صرفنظر از اینکه چی بوده کنار بذارن و شیوه جدید ابداع کنن. مثلاً یکیش مدرسه.بیشتر توضیح نمی دم. خودتون منظورمو در مورد روال مدرسه در دوسال گذشته متوجه بشین.

هم خودم از نوشتن خسته شدم و هم شما از خوندن.

به عنوان حرف آخر بهتون توصیه می کنم که حتماٌ کتاب  "قصه جزیره  ناشناخته" اثرژوزه ساراماگو رو بخونین. فوق العاده س. با اینکه دو سال پیش چند بار خوندمش هنوز هم عقیده دارم که یکی از بهترین کتابهاییه که خوندم. کتابیه پر از استعارات استادانه.زیاد نیست. کار یکی دو ساعت مداومه.

یه جمله از این کتاب رو که به نظرم جالب اومد می نویسم : "دوست داشتن احتمالاٌ بهترین شکل مالکیت است و مالکیت بدترین شکل دوست داشتن."

ممنون از اینکه وقت گذاشتید بابت خوندن این مطلب.

یا علی

فرهاد