یا حق
سلام
این هم مطلب دوم.بالاخره وبلاگ راه افتاد.امیدوارم که با کمکتون بتونیم این مسی رو به خوبی طی کنیم.
واما حرفهای امروز:
دارم از این ور و اون ور دویدن خسته می شم.فکر کردم بعد از کنکور راحت میشم ولی می بینم انقدر کار هست که وقت خالی پیدا نمی شه. از این مسافرت بر می گردی می بینی جلسه معرفی رشته هست. ا. اون که بر می گردی جلسه شورای مدرسه. وبلاگ نویسی. جلسه هفتگی.خوندن فلان کتاب که گذاشته بودی واسه بعد از کنکور.هماهنگی برنامه های جشن فارغ التحصیلی.جمع کردن کتابهای کنکور(هنوز جمع و جور نکردم) و هزار و یک کار دیگه که ...راضی باشید.تازه توی این گیر و دارباید فکر کنی که چه رشته ای بری.
این سر شلوغی رو خیلی دوست دارم.بالاخره باید یه جایی تجربه کنی.
واما من...می خوام فکر کنم.قبل از شروع دوران دانشگاه می خوام فکر کنم که چه جوری باشم.یعنی تکلیف خودم رو در برابر خیلی مسایل مختلف که باهاشون روبرو خواهم شد مشخص کنم و خودم رو در اون زمینه ها قوی کنم.با مطالعه و استفاده از تجربیاتم.تجربیاتی که تا حالا و مخصوصاً در دبیرستان کسب کردم. و بعضی از اونها چه سخت به دست اومد.
من با یقین کافر جهان با شک مسلمان با این حساب اهل جهنم فرق دارند
واما عضو جدید : رضا
امیدوارم با هم بتونیم اهداف وبلاگ رو بهتر دنبال کنیم.
یا علی
فرهاد
یا حق
سلام
دیگه قدر نوشتن رو می دونم...می خوام نهایت استفاده رو از این فرصت ببرم
هدف
می خوام یه بار دیگه هدف وبلاگم رو بگم: اینجا جاییه برای گفتن حرفهایی که در تعاملات روزانه مون جایی ندارن..و هدف جدیدم که به خاطر دور بودن از نوشتن بهش توجه کردم اینه که بیام بالا و پیشرفت کنم.
تصمیم
دارم به اینکه وبلاگ رو گروهی کنم فکر می کنم.البته تقریباً تصمیمم رو گرفتم و مثل پارسال اصراری بر تنها نوشتن ندارم.اگه قطعی شد حداکثر تا بیست و نهم اسم یک نفر دیگه رو هم خواهید دید.امیدوارم دوستان منت بر سر ما بگذارند.
مشهد
زیارت بودیم.چند ماهیه که خیلی به دعا معتقد شدم.بودم ها. ولی نه اینقدر.هر چی سنم بالاتر می ره بیشتر به این می رسم که ما بدون بعضی از مقدساتمون از جمله ائمه کاری از دستمون ساخته نیست و واقعاً تنهاییم.خلاصه التماس دعا داریم.
و شعری برای طلب یاری حق
ای پناه بی پناهان
از من دلشده رو نگردان
دردل سوخته آتش نیفشان
یا علی
فرهاد
سلام
خیلی با خودم کلنجار رفتم که آیا این شعر رو توی وبلاگ بذارم یا نه. آخر هم تصمیممو گرفتم. ابیاتی که "" داره از حافظه. در واقع این شعر تضمین غزل حافظه که از همون قطعه اول معلومه که برای کی سروده شده. لطفاً یا نخونید یا اگه می خونید با دقت بخونید و نظرتون رو هم بگید.
" جام نهانی "
( تضمین غزل حافظ )
دوش از سر شوقت زدم آن جام نهانی از خلق نپرسم دگرت وصف زبانی
این خلق نداند که تو آن جان جهانی "گفتندخلایق که تویی یوسف ثانی"
"چون نیک بدیدم به حقیقت به از آنی
هرشب زغم عشق تودرجهل بمویم جهلست که من مویم وشکرتونگویم
تلخ است چو فرهاداگرعشق توجویم "شیرین ترازآنی به شکرخنده که گویم"
"ای خسرو خوبان که تو شیرین زمانی"
هر گاه که من خیره شدم بر لب غنچه گفتند رقیبان که نگه دوخته بر چه؟
تشبیه کنم غنچه به لبهای تو گرچه "تشبیه دهانت نتوان کردبه غنچه"
"هرگز نبود غنچه بدین تنگ دهانی"
در شوق لبانت نشود قلب من آرام صد بار که گفتی نرسدازپس ایام؟
گشتم به صبوری غم عشق تو بدنام "صدباربگفتی که دهم زان دهنت کام"
"چون سوسن آزاده چرا جمله زبانی؟"
گفتم ندهی کام؟ دگر صبر ندانم ترسم که به حرمان لب لعل تو مانم
جانم بستان در دم و لیکن بده کامم "گفتی بدهم کامت و جانت بستانم"
"ترسم ندهی کامم و جانم بستانی"
هر کس که تو را دید دگر صبر نداند بی روی تو حتی به دقایق نتواند
دوری تو داغی به دل و جان بنشاند "چشم تو خدنگ از سپر جان گذراند"
"بیمار که دیده است بدین سخت کمانی"
هر لحظه نهانی ز من و دیده ی مردم تو برتری از دیده و نادیده ی مردم
چون اشک میندازیم ازدیده ی مردم "چون اشک بیندازیش از دیده ی مردم"
"آن را که دمی از نظر خویش برانی"
آن لحظه که دیدار رخت باز دهد پای هرگز نتوانم که شناسم سرم از پای
در راه تو فرهاد نیفتاد چو از پای "در راه تو حافظ چو قلم کرد ز سر پای"
"چون نامه چرا یکدمش از لطف نخوانی؟"
فرهاد شیرمحمدی
شعرم اگه سست و شکسته بسته است
سـرزنشم نکـن دلم شکسـته اسـت
یا علی
فرهاد
سلام
میخوام مطالبم رو از فرم این چند روزه در بیارم. منظورم مرگ و گور و امید دادن و اینهاست.دلیلم هم برای حذف دو مطلب مرگ و گور اینه که اونی که باید امید می داد کار خودشو کرد و استادانه هم این کار رو کرد و اگرچه قدمش به دلشدگان نمی افته ولی با این حال من تشکرمو ازش می کنم.
می خوام به تعریف اولیه وبلاگم برگردم. یعنی "محلی برای زدن حرفهایی که توی تعاملات روزانه برای گفتنش بهونه ای نداریم." این رو هم بهش اضافه می کنم که "البته حرفهایی که یه سودی داشته باشه"
چند روزه که متوجه شدم چیزهایی که خیلی باهاشون حال می کردم دیگه واسم جذاب نیستن و بهم جو نمی دن مثلاً موسیقی ، فوتبال ، تلویزیون و خیلی چیزای دیگه والبته برای خیلیاشون ناراحت هم نیستم. ولی یه چیزایی رو دوست دارم هیچوقت ازشون زده نشم.
بگذریم.
دارم از بعضی چیزا خیلی می رنجم. اگرچه "که در طریقت ما کافریست رنجیدن" . ولی می رنجم از اینکه یه دانش آموز سال سوم دبیرستان هنوز نمی دونه که چرا شعر حافظ رو می خونه و سر کلاس بلند می شه و به معلم می گه " به چه دردم می خوره شعر حافظ بخونم. عوضش دو تا مسئله ی ریاضی حل میکنم که به دردم هم بخوره." یا می رنجم از اینکه فلان فامیلم آهنگی رو گوش می کنه که به نظر بقیه گوش کردنش کلاس داره. یا می رنجم ازاینکه وقتی حرف دوستم اونقدری بامزه نیست که بچه ها رو بخندونه ، اونا کلی مسخره ش میکنن و اون دیگه جرأت نکنه حرف بزنه.می رنجم از اینکه یه سد بزرگ به نام کنکور زندگی آدما رو به گند می کشه. (خودمو می گم) . می رنجم از اینکه ارزش آدما به رشته ریاضی خوندنشونه.می رنجم از اینکه آدما دارن به سمتی می رن که فرع جای اصل رو گرفته. می رنجم از اینکه عقل آدما به چشمشون شده. می رنجم از اینکه به مولانا می گن گمراه.می رنجم از اینکه اون صادق هدایت آشغال چون حرفای تأثیرگذار زده و باعث خودکشی یه عده عین خودش شده نوشته های کثیفشو می خونن. ولی شیخ محمود شبستری رو که توی یه کتاب همه چیز رو گفته و حرفی برای زدن باقی نذاشته خیلی از جوونامون نمیشناسن.می رنجم از اینکه تأثیرگذارترین نهاد مملکت اسلامی یک فیلم سه ساعته هندی رو که کارگردانش از روی ناچاری ساخته و هچ چیزی نداره دو بار پخش میکنه.می رنجم از اینکه فلان فلانیان که واسه ائمه صدای خر در میاره ارزشش از خود ائمه بیشتر شده.چون اگه بیشتر نبود مردم امامشون رو بیشتر از مداحشون بیشتر می شناختن. یعنی به جای اینکه شعر بی معنی و هجو "بوی سیب" رو گوش کنن نمی رن دنبال اینکه امام حسین (ع) کی بوده…. و می رنجم از دروغ.
از این حرفها زیاد زده شده و دیگه این حرفا تکرارین. ولی اینا درد ماست نه هر حرفی که تازه تر باشه. نمی دونم چرا خیلی ها فکر میکنن برای پیشرفت باید روال قبلی رو صرفنظر از اینکه چی بوده کنار بذارن و شیوه جدید ابداع کنن. مثلاً یکیش مدرسه.بیشتر توضیح نمی دم. خودتون منظورمو در مورد روال مدرسه در دوسال گذشته متوجه بشین.
هم خودم از نوشتن خسته شدم و هم شما از خوندن.
به عنوان حرف آخر بهتون توصیه می کنم که حتماٌ کتاب "قصه جزیره ناشناخته" اثرژوزه ساراماگو رو بخونین. فوق العاده س. با اینکه دو سال پیش چند بار خوندمش هنوز هم عقیده دارم که یکی از بهترین کتابهاییه که خوندم. کتابیه پر از استعارات استادانه.زیاد نیست. کار یکی دو ساعت مداومه.
یه جمله از این کتاب رو که به نظرم جالب اومد می نویسم : "دوست داشتن احتمالاٌ بهترین شکل مالکیت است و مالکیت بدترین شکل دوست داشتن."
ممنون از اینکه وقت گذاشتید بابت خوندن این مطلب.
یا علی
فرهاد